Миний араншин

Би зөөлөн хийгээд хатуу.Би гал хийгээд ус.Хуйлран эрчлэх шуурга.Уянгалан хүнгэнэх хуур.Ерөөс туйлын үнэн гэж үгүй хоёр туйлт ертөнцийн төгс бус бүтээл.Өрөөлийг гэж өөрийгөө эмтлэх,хорвоогийн хатууд холторч элэгдэх билүү юм би.Хурын дуслыг дэндүү удаан хүлээсэндээ гоморхон хурмаст руу буцааж цацах омголон хөх чулуу юм.Гомдол хийгээд баяр голыг минь зурж урсана.Хорвоогийн хатуу үнэнийг хорондоо хааяа сөрж урсана.Хүчин мөхөсдөхийн урсгалд хөвж бас дагаж урснаа.Итгэл навчис мэт хийсч одоход сэтгэл модод шиг нүцгэрч үлдэнэ.Сэтгэлийн минь алтан утсан дээр шувууд чуулж шулганахад гэгээн совин амилан үзгээрээ тэдгээр шувуудыг гэрэлт мөрүүд болгон зурна.Цас бодол мэт будрах,бороо нулимс шиг урсах,нар итгэл лугаа гэрэлтэх,үзэхүйеэ өнгөт цэцэг шиг хайр зүрхэнд амилах цагийн улирал сэтгэлийн минь аяс юм.Өөрөөс минь өөр хэн ч гүйцэд нээхгүй тив,өөрөөс минь өөр хэн ч таахгүй оньсого.Эвийг нь олвол гараар гарах.Эвгүй оролдвол эвдсэн ч үл онгойх цоож.Энэ миний араншин.Сэтгэлийн минь ертөнцөө.